Miłorząb dwuklapowy

Drzewo początkowo o wąskostożkowej koronie, później znacznie szersze. W Polsce osiąga 10-12 m wysokości. Kora gładka i szara, po wielu latach staje się ciemnobrązowa i spękana. Na starych drzewa mogą pojawić się narośla przypominające stalaktyty, które po zetknięciu z ziemią zakorzeniają się i wytwarzają pędy. Liście sezonowe, wachlarzowate, u góry wcięte, z dwoma klapami, na długich ogonkach liściowych. Kolor liści zależny od pory roku, wiosną jasnozielone, później ciemnieją by na jesień przybrać złocistożółtą barwę. Miłorząb jest gatunkiem rozdzielnopłciowym i dwupiennym. Osobno występują rośliny płci żeńskiej i męskiej. Jednak ustalenie płci rośliny przed osiągnięciem dojrzałości jest trudne. Kwiaty męskie na krótkopędach przypominają kotki, żeńskie z dwoma zalążkami osadzone są na końcu długiej szypuły. Z jednego zalążka wykształca się kuliste, żółte nasiono, przypominające śliwkę. Po dojrzeniu ma barwę bursztynożółtą. Przejrzałe nasiona są miękkie i cuchną kwasem masłowym. W Polsce nasiona dojrzewają w październiku, a z drzew opadają w listopadzie. Miłorząb ma przeciętne wymagania glebowe i wilgotnościowe. Jest odporny na mrozy (młode rośliny jednak warto okrywać na zimę przez pierwsze lata po posadzeniu) i zanieczyszczenia powietrza. Rzadko jest atakowany przez choroby i szkodniki.